° به او گفتم هر اتفاقی که بیفتد آیا هنوز هم مرا دوست خواهد داشت؟ هنوز هم دخترش خواهم بود؟ آیا اندوهش مانع دوست داشتن من میشود؟ نگاهم کرد ، به چشمانم نگاه کرد و گفت" مهم نیست چه اتفاقی بیفتد ، او هنوز هم مرا دوست دارد ، هنوز هم من محبوب او هستم ، هنوزم هم دختر یکی یکدانه ی بابا هستم . گفت ولی تمام خواسته اش این است که همه ی تلاشت را انجام بده فارغ از نتیجه ؛ چیزی که مهم است این است که تمام تلاشت را انجام بدی و شرمنده ی خودت نشوی ، که مستقل بار بیایی که روی پای خودت بایستی و دستت در جیب خودت باشد . هنوز هم میگویم اگر نشد ، فدای سرت ، حتی ذره ای از میزان محبوبیت تو کم نمی شود ولی تلاشت را بکن که فردا روری مدیون خودت نشوی" . باز هم پرسیدم: "یعنی هر اتفاقی بیفته هنوزم منو دوست داری؟ ناراحت نمیشی از دستم؟" جوابش را باز هم تکرار کرد ..
° بین سیل عظیم ناعدالتی ها و بی رحمی هایی که شاید بتوان گفت در طی سال های طولانی و مختلف به سوی زنان روانه میشد ؛ دیدن اینکه پدری دخترش را به سوی مستقل شدن تشویق میکند و او را نهی میکند از سیاست های جامعه ای که علت وجود دختران را ؛ فقط در خدمت کردن به مردان میدانند و مبنای زندگی ؛ ادامه ی زندگی و خوشبختی را "فقط" در ازدواج کردن میدانند ، دیدن مردانی که راه درستی و حق را پیش میبرند و حامی زنان در راه برابری ارزش آن ها هستند یعنی اینکه هنوز میشود جوانه های امید را کاشت و منتظر ثمره ی آن ها ماند :)
