دلم میخواد بزنم زیر میز ؛ بزنم زیر میز و فرار کنم ، از کی؟ از چی؟ از همه چیز ؛ همه کس. دلم میخواست میتونستم ، میشد یا .. دلم خیلی چیزها میخواد ، زیاده خواهیه؟ نمیدونم. دلم فقط میخواد..
کاش یه شماره ازش موجود بود ، یا شایدم یه آدرس یا حتی یه نشونه که وقتی آدم دلش سخت میگیره بره پِی اون .. دلم میخواست یه روزی ببینمش ، حتی تصادفی؟ از دور سخت نگاش کنم و آرزو کنم زمان برای اندکی هم که شده توقف کنه .. دلم میخواد باور کنم که وجود داره ولی وجود نداره.
دوست داشتم امروز پیاده راه برم ، همه‌ی مسیر رو پیاده راه برم ، یه قسمتی از راه رو پیاده طی کردم و فهمیدم که چقدر پیاده‌روی تو هوای ابری باحاله ، چقدررر کیف میده و میچسبه :)
یه کافه باحال پیدا کردم که منظره‌ش محشره. خدمات و برخوردش برام مهم نیست ، مهم اینه وقتی میرم اونجا منظره یه پارک قشنگ و سرسبز روبه‌روی منه و همین کافیه.
کاش فردا هوا بارونی باشه ، کاش ابری باشه ، کاش مه آلود باشه ، کاش هوا جوری باشه که پیاده و هندزفری به گوش کل شهر رو طی کنم.
*بارون دلم خواست - شادمهر
تمام شهر رو میگردم که نشانی از تو پیدا کنم از تویی که هیچ نشانی ازت پیدا نیست. امروز هوا ابری بود و سررررررد! دلم میخواست صدات بزنم و بگم دلم گرفته ولی این هوا رو وحشتناک دوست دارم ، دلم میخواست بهت بگم بریم تو یکی از کلاس های دانشگاه؛ کلاس ۳۰۵ . همون کلاس که پنجره‌های بزرگی داره و کل قشنگی آسمون و ابرها رو بهت یه‌جا نشون میده ؛ ولی تو نبودی. دلم میخواست بگم بریم شیرکاکائو و کیک‌مون رو تو کلاس بچه های شهرسازی بخوریم ، همون اتاق قشنگی که کف‌پوش داره و منظره پنجره هاش رو به تونل معروف و قشنگی دانشگاهه ؛ ولی تو نبودی .. تو هیچ وقت نبودی ، تو هیچ وقت جاهای مهم ، بد ، زشت ، قشنگ ، خوب ، کم اهمیت و .. نبودی! تو فقط تو خیال بیخیال من هستی ..
دوست داشتم باشی و بنویسم تصدقت ، بودنت برایم زندگی را شیرین میکند. ولی نیستی و زندگی مزه‌ی لجن میدهد. دوست داشتم دستت را بگیرم و کل دانشکده را با تو قدم بزنم، بهت گفته بودم دوست دارم به تو یک گلدان شمعدانی بدهم که هر وقت دلتنگ شدی او را ببویی و یاد مرا ؛ بودنم را حس کنی؟ تصدقت .. زندگی سخت و نچسب است ولی بودنت قلبم را روشن و دلگرم میکند ولی ..ولی هنوزم نمیدانم کجای این کهکشان به انتظار نشسته ای ..
