چرت

بهش گفتم که چرت مینویسم. خیلی چرت. اصلا نوشتن کار من نیست. حتی واسه دلخوشی.‌واسه رفع دلتنگی. واسه غر زدن سرخودم. نگام کرد و گفت:" آره . چرت مینویسی. خیلی چرت. چرت هم میگی خیلی چرت. خودت هم که چرتی. دیگه چرت اندر چرت." نگاش کردم . با بهت؟! نه. نگاش کردم. بهم گفت:" تو میدونی من مثل بقیه نیستم که بیام بهت بگم نه دختر تو خوب مینویسی. نه تو کارت خوبه! نه.. خیلی بد مینویسی. چرت مینویسی. چرت و پرت مینویسی. چون خودت مینویسی چرته. چون از خودت مینویسی چرته." از اون نیمچه لبخندهای گوشه لبی زدم و گفتم :"آره. چرت مینویسم."

به ستوه آمدن

چیشده که خجالت میکشم بیام از دردهام بگم با اینکه همش دارم از درد مینویسم؟ اصلا من که این همه نوشتم ، چه طور روم میشه بگم خجالت میکشم و دیگه نمی نویسم ازشون؟ واسه قبلیا چرا خجالت نکشیدم..

دلم میخواد همه‌ی ‌‌‌‌اون هشت قرص سبز رنگ خوشگل رو بخورم که اروم بشم ، که ذهنم ، که قلبم ، که نفسم به ستوه نیاد ولی میدونم فایده ای نداره . کی با یه مشت قرص حالش خوب شده که حال من خوب بشه؟ 

دهخدا میگه به ستوه آمدن یعنی :" به تنگ آمدن . عاجز شدن . ملول گردیدن" 

بده. خیلی بده.

بده آدم هر لحظه فکر کنه رسیده ته خط. خیلی بده. بده تا سر حد مرگ به خودش آسیب بزنه ، بده غیرمستقیم خودشو ببره لب پرتگاه. بده فکر کنه از شدت درد و غم بی حس شده. بده که دیگه از مرگ نترسه. بده آرزو کنه کاش بعد مرگ عدم باشه. کاش مثل خواب که آدم یه جورایی میره به نیستی میره به عدم و پوچی ، کاش مرگ همینجوری بود. بده که خسته باشید. بده که واقعی ترین چهره‌تون این باشه. بده . خیلی بده..

برای آینده.. برای هزارو چهارصدو خرده ای ..

"هجران به سر آمد و کام ما به وصال آرام شد"

سالها بعد اگر خدا به من عنایت کرد ، لطفی کرد و توفیقی داد که من را به وصال تو برساند و ما را به وصال هم ، که من از برای تو شوم و تو از برای من ، که توانستیم مدت طولانی بدون شرمساری به همدیگر چشم بدوزیم ، که با یکدیگر خاطرات زیادی بسازیم ، که تمام وعده های غذایی‌مان را با هم بخوریم ، که خلاصه شریک همدیگر باشیم در خوشی و ناخوشی ؛ دوست دارم در اولین صبح روز وصال ، وقتی خواب بودی ، وقتی در خواب  عزیز صبحگاهی بود عکسی به یادگار از تو بگیرم . دوست دارم وقتی صورتت رو به من است و در حالی که خوابیده ‌ای تصویری را از تو ثبت کنم ، همچون فاتحان اورست! اما بین خودمان باشد ، تو فراتر  و با عظمت تر از اورست هستی ، با ارزش تر از همه‌ی دارایی من ، بهتر از تمام دنیا،  بهتر از همه‌ی جهان . تو برای من نشانی از حقیقی ترین و بهترین شکل عشق یعنی معبودم هستی . تو برای من هدیه‌ای از طرف حقیقی ترین معشوق‌ من هستی.

از بحث دور نشویم . خواستم بگویم وقتی به اولین تصویری که از تو ثبت کردم فکر میکنم به یاد "ط" می افتم. کسی که سنگ صبور من بوده و هست. می خواهم اولین شادی‌م را با او سهیم شوم‌. اولین وجد از حضور تو ، از وجود تو ، میخواهم زیبا ترین و عزیز ترین شادی خودم را با او سهیم شوم . 

عیدتون مبارک :*

دوست داشتم بعد اسمم "سادات" بیاد . دوست داشتم سیده باشم که بعدش ایام عید ، بچه ها دورم جمع بشن و بگن عیدی میخوایم ، که من لبخند بزنم و بگم اوه اوه تعدادتون زیاده و من دوست دارم به جای پول بهتون نخود و کشمش بدم :دی بعدش یواشکی هزارتومانی های تا نخورده که چند ساعت پیش تازه لای قرآن ساکن شده بودن رو خیلی یهویی بهشون عیدی بدم (دیگه توان ما همینقدره😄 تعداد بچه ها زیاده)  

شاید واسه خاطر همینه که سیده نشدم ، چون خسیسم؟ البته که نه من فقط هیچ حقوقی ندارم‌. چون هیچ کاری ندارم که بخوام حقوق داشته باشم. عجیب و غریب شدم امشب ، از هر دری سخنی گفتم . به حساب اینکه تو یه دوره زنانه هستم و اینکه pms هستم هم میشه گذاشت .