نا امیدم , امیدم باش

به یک سطح از ناامیدی که برسی می فهمی زندگی اون چیزی که فکر میکردی نیست . دیگر آن مزه ی شیرین عسل  که برای چشیدنش کلی صبر کردی را نمی دهد .دیگر بهار نشانه ی سرسبزی و طراوت نیست و دیگر زمستان با آن برف های زیاد و روز های بارانی وجود ندارد . به یک سطح از زندگی که برسی دیگر فکر نمیکنی با مرگ راحت میشوی دیگر فکر نمی کنی می توانی عاشق شوی و دوباره شروع کنی دوباره از صفر بنشینی و یک زندگی را بسازی و شکل بدهی .بعد در میان آن سطح از ناامیدی یکی می آید و می گوید" از صفر شروع کن و دوباره امیدی جدید بساز" . بعدش تو می آیی و می گویی" وقتی خودت زیر صفر باشی سخت است بیایی و از صفر شروع کنی ". خیلی سخت است  وقتی خودت ناامید باشی و  بعد حجم ناامیدی ات چندین برابر بشود . سخت است امیدی که هیچ  وقت  نداشتی را دوباره بسازی دوباره به دست آوری این بار برای اولین بار ..