بهم میگفت یه وقتایی هنر رها کردن یا از دست دادن یه تلاش سخت و تلخ اما آگاهانه برای حفظ کردن ، برای ساختن و برای رشد دادنه. میگفت بعضی وقت ها برای اینکه حفظش کنی برای اینکه نجاتش بدی باید از دستش بدی ؛ هرچقدر هم که آزارت بده مهم نیست. رهاش کن بره رئیس ؛ رهاش کن چون درد از اینجا به بعد شروع میشه و باید حواست باشه چه طور پیش میری ؛ پارت مهم بازی از نقطه‌ی رها کردن / از دست دادن شروع میشه.
نمیشه تو وبلاگ مثل توییتر و اینستا و تلگرام چند بار در روز پست گذاشت؟ نمیشه عکس به اشتراک گذاشت؟ خب پس چه مرگته که اینجا رو ول کردی؟
*با اینکه چیز خیلی خفنی نیست و با دوربین همراه گرفته شده ولی دوسش دارم ؛ چون خودم ثبتش کردم.
قبلنا گفته بودم که بی مخاطب مینویسم ولی ممکنه بعضی از جملاتم مخاطب دار به نظر بیاد. امشب که داشتم وبلاگم رو میخوندم متوجه شدم قبلا به طور واضحی اعتراف نکردم که بعضی از پست ها یه جاهایی تراوشات ذهن خودم بوده ، یه جاهایی یه نقطه از واقعیت نوشتم و اون رو به دنیای خیال بردم و بال پر بهش دادم. اسمش رو بذارین یه اعتراف شب هنگام که یه ذره نبودنم رو جبران کنه :))
*دلم تنگ شده .. ایا رمق نوشتن دوباره رو دارم که برگردم؟ نمیدونم.
