بیست بهار را دیدم .

درست مثل روزی که از او پرسیدم "تولدم چه وقتیه؟" در جواب به من گفت وقت گل نی . و من از فرط خوشحالی با خودم میگفتم اردیبهشت وقت شکوفه دادن گل های نی ـه . درست مثل شادی آن روز,  من بعد فهمیدن اینکه نی گل ندارد و اصلا گل نمی دهد به اندازه همان شادی ناراحت شدم . و حالا امروز به وقت  همان رویش گل نی من نوزده ساله شدم . از من می پرسید تبریکی در خود روز بیست و هشتم دریافت کرده ام ؟ می گویم نه . میپرسید حالت خوب است؟ میگوید نه حال جسمم خوب است و نه روح .اما همین الان که یادم افتاد منی که ماه قمری صفر به دنیا امده ام , قطعا اینکه تولدم در دومین روز ماه مبارک و پر برکت رمضان بیفتد برایم با ارزش است . البته بگذارید از هیجده سالگی که تا چند ساعت دیگر تمام میشود نگویم . فقط تا اینجای داستان بدانید که دربین احوالات بدش حال خوب هم بود :)

* در رابطه با عنوان , درست است که نوزده ساله شده ام اما اگر خود بهاری که به دنیا آمده ام را حساب کنید میشود بیستمین بهاری که من دیدم  ^_^